literature

:PS: List #1

Deviation Actions

Published: Mar 8, 2017

190 Views

Literature Text

Rostów nad Donem, 10 lutego 1980

Drogi mi Arsenie,
to mój pierwszy list do ciebie ~~ale i~~ jak i pierwszy list do kogokolwiek. Nigdy nikt nie chciał ze mną pisać, nigdy też nie czułam potrzeby korespondowania z nikim. Nikt mi nie był tak bliski jak ty i był jednocześnie tak daleko. Nie wiem co powinnam napisać. Co się wydarzyło odkąd cie nie ma? Jak ja się czuje ~~bez ciebie~~ i jak inni? Chociaż wiem, że inni cie nie obchodzą, ale wiesz, że sama lubię mówić o innych, jakby to było ciekawsze od wszystkiego innego.
Wyjechałeś tak bez słowa, bez spojrzenia i dotyku. Nawet nie zauważyłam, że zniknąłeś. Dopiero potem... dotarło to do mnie bardzo boleśnie. Ale nie jestem zła, chociaż bardzo chciałabym poznać powód dla którego tak zdecydowałeś i nie pożegnałeś się. Zostaje mi tylko pamięć o tobie ze wcześniejszych dni. Całkiem nieprzygotowana na to, że ostatni raz cie widzę, że ostatni raz cię słyszę i czuje. Chyba przez to, tęsknie jeszcze bardziej. ~~Chciałabym cię przytulić, brakuje mi tego bardzo~~
Nie rozumiem swoich emocji, a co dopiero emocje innych. Złości mnie to i nie wiem czy jestem wtedy bardziej zła na siebie, czy na tych innych. Zagubienie często przeradza się w agresję. Nie jestem z tego zadowolona. ale nie wiem też jak to zmienić i czy w ogóle mogę. Myślisz, że się da? Miałam ostatnio dziwną sytuację. Wiesz kto to Jurij? Taki niski bardzo, macie tyle samo lat co mnie nadal zaskakuje, ma jasne włosy i poparzenie na policzku. Jest słaby i taki... łatwy i bezwiedny. Jest całkiem inny od ciebie, ale mimo to darzę go jakąś sympatią. Tak, mimo że go nie rozumiem, to w jakiś sposób go nawet lubię. Niestety jest w nim ta słabość, której nie umiem zaakceptować. Wiesz, że był z Dimą? Nie wiem dlaczego o to pytam, chociaż wiem, że nie interesuje cię za bardzo życie innych. Ale w każdym razie. Nadal jestem trochę w szoku i przechodzą mnie dreszcze obrzydzenia, gdy o tym pomyślę. Jak można być tak głupim? Zwłaszcza że ostrzegałam Jurija zanim, to wszystko się wydarzyło. Ostrzegałam go trzy razy... za czwartym razem już nie wytrzymałam. Uderzyłam go w twarz i podbiłam mu oko... sama byłam szczerze zaskoczona tym co zrobiłam. A on? Kompletnie nic. Nawet się trochę śmiał. Nie był zły, ani nic. Wiedział dlaczego to zrobiłam i rozumiał. To było dziwne, gdy ktoś w sumie obcy mówi takie rzeczy i wybacza ci, chociaż potem ma opuchnięte oko i nie jest w stanie za dobrze czytać. To jest naprawdę zabawna relacja. Ja go rozumiem, a on mnie, ale siebie nie jesteśmy wstanie. Nie ważne ile bym prosiła go i dawała mu rady, on nie potrafi tego zrozumieć i dostosować. Nie potrafi się zmienić. Powiedział mi później, że znęca się nad Dimą co jest w sumie ciekawe. Taka mała wynaturzona farsa. Powiedział mi, że tylko ogień go uspokaja, bo inaczej się musi wyżyć na Dimie. Myślę, że pięknie by wyglądał płonąc. Też tak myślisz?
~~Szukałam cię wszędzie, nie było cię nigdzie... byłam skołowana. Tak jakbyś nigdy nie istniał i tylko sobie ciebie wymyśliła. Ale przecież istniejesz, prawda?~~
Rozmawiałam z Senką, ona też się czasem chowa jak ty. I nie wiadomo gdzie się ukrywa, nigdy nie mówi. Mam wrażenie, że ciągle kłamie i wszystkich oszukuje, ale to chyba takie dziwne uczucie. Myślisz, że coś jest na rzeczy czy to tylko złudzenie? Dała mi swoją wódkę i opowiadała jakieś dziwne historie, chyba z biblii, ale nie jestem pewna. Kompletnie nie chciała mi wyjaśnić o co chodzi i mówiła, że powinnam się nad nią zastanowić. Na przykład z Białym. Dlaczego? Nie mam pojęcia. Senka jest bardzo specyficzną osobą, darze ją jakąś tam sympatią, a z drugiej strony nienawidzę, czuje niechęć w stosunku do niej. ~~Widziała jak płacze po tobie, powiedziała mi to. Jest paskudna, dlaczego mi takie rzeczy robi.~~
Pisałam ten list na początku lutego teraz... jest prawie jego koniec. Bardzo Cię przepraszam, że to tak okropnie długo trwało i dostaniesz na razie tylko jeden list. Ale mimo wszystko mam wytłumaczenie na to. Jakiś tydzień, może trochę później po twoim odjeździe wybuchła epidemia w Kwaterze. Z tego co wiem, to był jakiś Tyfus od szczurów, które zalęgły się u nas. Nie mam pojęcia jak do tego doszło, niestety prawie wszyscy strażnicy zachorowali łącznie ze mną. Dosłownie parę osób było zdrowych, oni musieli się zająć odkażaniem Kwatery. Musieli wszystko wysprzątać i się zaszczepić, ale na szczęście szybko się z tym wszystkim uporali. Niestety z chorymi było trochę gorzej. Nie byłam wstanie się ruszyć z łóżka, co dopiero w miarę trzeźwo myśleć i pisać. Bardzo Cię przepraszam za to Arsen. Mam nadzieje, że jak najszybciej dojdzie do Ciebie ten list, gdy tylko go wyślę! A obiecuje, że jak tylko skończę pisać to pobiegnę do ~~Velitel~~ Dowódcy i go wyślę.
Do kwatery dołączyły nowe pluskiewki. Nie wiem za bardzo co o nich myśleć, ale w każdym razie nie wyglądają na groźnych. Miras wygląda jakby się urwał z jakiegoś buszu, ma mnóstwo kolorowych bransoletek, naszyjników. Przy pasie ma przypięte jakieś nożyki, a we włosach ma pióra! Czy to nie brzmi zabawnie? A jeszcze zabawniejsze jest jego zachowanie. Zachowuje się jak jakiś pies, czasem chodzi na czworaka, ucieka od jakiegokolwiek dotyku i warczy! I mówi bardzo śmiesznie, jakby się dopiero zaczął uczyć, ciekawe jaki będzie w zonie. Ciekawe czy ktoś taki w ogóle jest przydatny. Inną pluskwą jest za to Madi, przyjechał z mroźnej północy i z jak się na niego patrzy to aż zimno się robi. Jest bardzo małomówny, a na mutanty mówi skażenie, albo pomiot. Jest bardzo specyficzny, ale nawet go polubiłam. Takie osoby małomówne, to dla mnie jak wyzwanie. Jak na przykład Ty czy Biały. Też ciężko coś z was coś wyciągnąć, ale taki wasz urok i to lubię. Dołączył także Artem, który okazał się artystą i nawet mnie narysował! Bardzo ładnie rysuje naprawdę i chyba to jest jego wielka pasja, bo gdy tylko go widzę to zazwyczaj go widzę jak siedzi gdzieś i rysuje otaczających go ludzi i rzeczywistość. Był jeszcze jeden, ale z nim kompletnie nie rozmawiałam i też go nie widzę od dłuższego czasu, a wyglądał na kogoś towarzyskiego. Wydaje mi się, że tyfus go wykończył. Cóż, najwyraźniej był kimś słabym, więc dobrze, że się nie pałętał pod nogami w zonie tylko wcześniej umarł. Do Kwatery dotarły jeszcze dwie kobiety. Jedną z nich jest Ida i pochodzi z moich stron, ale ze Słowacji, więc to właściwie Czeszka! Jest całkiem sympatyczna, ale chyba troszeczkę spaczona. Oprowadziłam ją po kwaterze, a jak dotarliśmy do biblioteki to wyciągnęła jakąś ~~kamasutrę~~ dziwną książkę i była nią zachwycona. Byłam tym jeszcze bardziej zażenowana, gdy poszła z nią na stołówkę... Inną dziewczyną, która dołączyła do strażników jest Laine, jest Estonką i jest trupio blada. Jest dużo wyższa ode mnie i wygląda tak jakoś, groźnie. Może mi się tylko wydaje, ale czuje przy niej jakiś niepokój. Pewnie to tylko gra mojej wyobraźni, ale na wszelki wypadek będę ją obserwować. ~~Fałszywa suka, nie podoba mi się.~~ Jest bardzo gadatliwa i dość pozytywnie do wszystkich nastawiona. Zaproponowała ognisko i razem z nią poszłam do Dowódcy i poprosiłam o zgodę. Zima się zgodziła, więc tego wieczora jedliśmy pieczone kiełbaski. Było całkiem miło, Zoran grał na akordeonie i chyba wszyscy się nieźle bawili. ~~Tęsknie za Tobą Arsen i dużo o Tobie myślę.~~ Prawdopodobnie niedługo ruszamy do zony, bardzo się ciesze z tego powodu. Obiecuje, że dam z siebie wszystko!
A jak u Ciebie jest? Jacy są ludzie i tamtejsza Kwatera? Dzieje się coś? Mam nadzieje, że pamiętasz o obietnicy.
Wróć do mnie jak najszybciej. Czekam.

Běla Myska